«Νέα σχέση μετά το διαζύγιο: Πώς να χτίσεις σταθερούς δεσμούς όταν υπάρχουν παιδιά και παρελθόν»

Ένα διαζύγιο, ακόμα κι όταν αποτελεί ανακούφιση, αφήνει σημάδια. Για έναν άνδρα κοντά στα σαράντα που μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στη δουλειά, τα παιδιά και τις επισκέψεις στο πατρικό των γονιών του, η προοπτική μιας νέας σχέσης φαντάζει και ελκυστική και τρομακτική. Αντίστοιχα, μια γυναίκα, η οποία έχει γίνει μητέρα, μπορεί να νιώθει ενοχές στην ιδέα ότι ξαναγελά με κάποιον άλλον, ενώ η κόρη της παρατηρεί προσεκτικά κάθε κίνησή της.

Όσοι έχουν περάσει από έναν γάμο —είτε κατέληξε σε σύγκρουση, απομάκρυνση ή απλώς φθορά— κουβαλούν μαζί τους εμπειρίες, πληγές και συχνά ασυνείδητα μοτίβα.

Στην ψυχοδυναμική θεώρηση, αυτά τα βιώματα δεν «τελειώνουν» με την υπογραφή ενός διαζυγίου. Αντίθετα, επανενεργοποιούνται στις νέες σχέσεις, με νέους πρωταγωνιστές αλλά παρόμοια σενάρια.

Ένα από τα πιο συνηθισμένα ερωτήματα που ακούμε στη θεραπεία είναι: «Κι αν ξανακάνω τα ίδια λάθη;» ή «Πώς θα εμπιστευτώ ξανά;» Πίσω από αυτά τα λόγια κρύβονται φόβοι εγκατάλειψης, ματαιώσεων, ή ακόμα και η εσωτερική δυσκολία να δώσει κανείς άδεια στον εαυτό του να ξαναγαπήσει.

Σε αυτό το πλαίσιο, η επιλογή για ένα νέο δεσμό δεν είναι ποτέ απλώς προσωπική. Έχει αντίκτυπο σε παιδιά, πρώην συντρόφους, οικογενειακά δίκτυα. Οι γονείς συχνά πασχίζουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο νέο που γεννιέται και το παλιό που, αν και έχει τυπικά κλείσει, παραμένει ενεργό μέσα από τις ανάγκες των παιδιών.

Η είσοδος σε ψυχοθεραπεία —είτε ατομικά είτε ως ζευγάρι— μπορεί να λειτουργήσει υποστηρικτικά και όχι απαραίτητα επειδή υπάρχει πρόβλημα. Ζευγάρια που έρχονται στη θεραπεία στα πρώτα βήματα της σχέσης, με ανοιχτότητα και διάθεση διερεύνησης, αποκτούν έναν χώρο όπου μπορούν να επεξεργαστούν ερωτήματα όπως: «Πώς μιλάμε στα παιδιά για τη σχέση μας;», «Πώς τοποθετούμαι συναισθηματικά απέναντι στον πρώην;», «Πώς χτίζουμε κάτι καινούργιο χωρίς να φέρουμε ασυνείδητα το παρελθόν ανάμεσά μας;»

Η συμβίωση με παιδιά από προηγούμενους γάμους αποτελεί μια σύνθετη πρόκληση. Ο νέος σύντροφος συχνά καλείται να αποδεχθεί μια οικογένεια που ήδη υπάρχει, να διαχειριστεί ρόλους που δεν έχει επιλέξει συνειδητά. Από την άλλη, ο γονιός συχνά βιώνει εσωτερική διάσπαση: να είμαι καλός γονιός ή παρών σύντροφος; Η θεραπεία γίνεται χώρος όπου αναγνωρίζονται οι πολλαπλές αυτές ταυτότητες και αναζητείται ισορροπία.

Το να αγαπήσει κανείς ξανά μετά από έναν χωρισμό δεν είναι ένδειξη αφέλειας, αλλά πράξη ελπίδας και θάρρους. Η θεραπεία ζεύγους δεν υπόσχεται μια σχέση χωρίς δυσκολίες, αλλά προσφέρει ένα πλαίσιο ενσυναίσθησης, κατανόησης και κοινής αναζήτησης νοήματος. Εκεί που κάποτε υπήρχε πόνος ή απογοήτευση, μπορεί να γεννηθεί κάτι πιο ώριμο, πιο συνειδητό και πιο ανθρώπινο.